بیماری اپی‌کوندیلیت جانبی یا آرنج تنیس‌بازان چیست؟

آرنج تنیس بازان یا اپی کندیلیت جانبی یک بیماری دردناک آرنج است که در اثر استفاده بیش از حد آن ایجاد می‌شود. جای تعجب نیست که بازی تنیس یا سایر ورزش‌های راکت‌دار می‌تواند باعث چنین عارضه‌ای شود. با این حال، چندین ورزش دیگر و فعالیت‌های دیگر به جز ورزش نیز می‌تواند شما را در معرض آن خطر قرار دهد.

 

آرنج تنیس بازان، التهاب یا در برخی موارد پارگی ریز تاندون‌هایی است که به عضلات ساعد در قسمت بیرونی آرنج می‌پیوندند. ماهیچه‌ها و تاندون‌های ساعد در اثر استفاده بیش از حد یا تکرار بیش از حد همان حرکت آسیب می‌بینند. این منجر به درد و حساسیت در قسمت خارجی آرنج می‌شود.

 

گزینه‌های درمانی زیادی برای آرنج تنیس بازان وجود دارد. در بیشتر موارد، درمان شامل یک رویکرد تیمی است. پزشکان اولیه، فیزیوتراپیست‌ها و در برخی موارد جراحان برای ارائه مؤثرترین مراقب‌ ها با هم همکاری می‌کنند.

 

 

آناتومی

مفصل آرنج شما مفصلی است که از سه استخوان تشکیل شده است: استخوان بازو و دو استخوان در ساعد (رادیوس و اولنا). برجستگی‌های استخوانی در پایین استخوان بازو دیده می‌شود که اپیکوندیل نامیده می‌شود، جایی که چندین ماهیچه ساعد مسیر خود را آغاز می‌کنند. برجستگی استخوانی در خارج (سمت جانبی) آرنج را اپی‌کندیل جانبی می‌نامند.

ماهیچه‌ها، رباط‌ها و تاندون‌ها مفصل آرنج را کنار هم نگه می‌دارند.

اپی‌کندیلیت جانبی یا آرنج تنیس بازان، ماهیچه‌ها و تاندون‌های ساعد شما را درگیر می‌کند که مسئول گسترش مچ دست و انگشتان شما هستند. عضلات ساعد شما، مچ دست و انگشتان را دراز می‌کنند. تاندون های ساعد شما، که اغلب اکستانسور نامیده می‌شود، ماهیچه‌ها را به استخوان متصل می‌کنند. تاندونی که معمولاً در آرنج تنیس بازان درگیر است اکستانسور کارپی رادیالیس برویس (ECRB) نامیده می‌‌شود.

 

علت‌های مبتلا شدن به این بیماری

 

 

استعمال مفرط

مطالعات اخیر نشان می‌دهد که آرنج تنیس بازان اغلب به دلیل آسیب وارد شدن به یک عضله خاص در ساعد رخ می‌دهد. عضله ECRB به تثبیت مچ دست در زمانی که آرنج صاف است کمک می‌کند. به عنوان مثال، این اتفاق در طول یک ضربه زمینی تنیس رخ می‌دهد. هنگامی که ECRB در اثر استفاده بیش از حد ضعیف می‌شود، پارگی‌های میکروسکوپی در تاندون ایجاد می‌شود، جایی که به اپیکوندیل جانبی متصل می شود که منجر به التهاب و درد می‌شود.

 

ECRB همچنین ممکن است به دلیل موقعیت خود در معرض خطر بیشتری برای آسیب باشد. با خم و راست شدن آرنج، عضله روی برجستگی های استخوانی ساییده می شود که می تواند به مرور زمان باعث ساییدگی و پارگی تدریجی عضله شود.

 

فعالیت‌ها

ورزشکاران تنها افرادی نیستند که به آرنج تنیس بازان مبتلا می‌شوند. بسیاری از افراد مبتلا به آرنج تنیس بازان در کار یا فعالیت‌های تفریحی شرکت می‌کنند که نیاز به استفاده مکرر و شدید از عضله ساعد یا اکستنشن مکرر مچ دست و دست دارد.

 

نقاشان، لوله کش ها و نجاران به ویژه در معرض ابتلا به آرنج تنیس بازان هستند. مطالعات نشان داده است که کارگران اتومبیل، آشپزها و حتی قصابان بیشتر از بقیه مردم به آرنج تنیس بازان مبتلا می‌شوند. گفته می‌شود تکرار و بلند کردن وزن مورد نیاز در این مشاغل منجر به آسیب می‌شود.

 

سن

اکثر افرادی که به آرنج تنیس بازان مبتلا می‌شوند بین 30 تا 50 سال سن دارند، اگرچه هر کسی در صورت داشتن برخی از عوامل خطرناک ممکن است به آرنج تنیس بازان مبتلا شود. در ورزش‌های راکتی مانند تنیس، تکنیک نادرست ضربه زدن و تجهیزات نامناسب ممکن است از عوامل خطر باشند.

 

عوامل ناشناخته

اپی‌کندیلیت جانبی می‌تواند بدون هیچ گونه آسیب مکرر تشخیص داده شده رخ دهد. این پدیده ایدیوپاتیک یا با علت ناشناخته نامیده می‌شود.

 

علائم

علائم آرنج تنیس بازان به تدریج ایجاد می‌شود. در بیشتر موارد، درد به صورت خفیف شروع می‌شود و به آرامی طی هفته‌ها و ماه‌ها بدتر می‌شود. معمولاً هیچ آسیب خاصی با شروع علائم وجود ندارد.

علائم و نشانه‌های رایج آرنج تنیس بازان عبارتند از:

• درد یا سوزش در قسمت بیرونی آرنج شما
• ضعیف شدن قدرتِ گریپ (گرفتن)
• گاهی اوقات، درد در شب

علائم اغلب با فعالیت ساعد، مانند نگه داشتن راکت، چرخاندن آچار، یا تکان دادن دست بدتر می‌شود. درصورت ابتلا، اغلب بازوی غالب شما تحت تأثیر قرار می‌گیرد. با این حال، هر دو بازو می‌تواند تحت تاثیر قرار گیرد.

 

 

معاینه دکتر

پزشک فاکتورهای زیادی را برای تشخیص در نظر می‌گیرد که شامل نحوه ایجاد علائم شما، عوامل خطر شغلی و مشارکت در ورزش های تفریحی است.

 

پزشک در مورد اینکه چه فعالیت‌هایی باعث ایجاد علائم می‌شوند و در کجای بازوی شما علائم ایجاد می‌شود با شما صحبت خواهد کرد. اگر تا به حال به آرنج خود آسیب رساند‌ اید، حتما به پزشک خود اطلاع دهید. اگر سابقه آرتریت روماتوئید یا بیماری عصبی دارید، به پزشک خود اطلاع دهید.

 

در طول معاینه، پزشک از انواع آزمایشات برای تشخیص دقیق استفاده می‌کند. برای مثال، ممکن است پزشک از شما بخواهد که سعی کنید مچ دست و انگشتان خود را درحالی‌که بازویتان صاف است، صاف کنید تا ببیند آیا این باعث درد می‌شود یا خیر. اگر آزمایشات مثبت باشد، به پزشک شما می‌گوید که آن عضلات ممکن است سالم نباشند.

 

آزمایشات

پزشک ممکن است آزمایش‌های اضافی را برای رد سایر دلایل مشکل شما توصیه کند.

• اشعه ایکس: اشعه ایکس تصاویر واضحی از ساختارهای متراکم مانند استخوان ارائه می‌دهد و ممکن است برای رد آرتریت آرنج استفاده شوند.
• تصویربرداری پرتو مغناطیسی (MRI): اسکن MRI تصاویری از بافت‌های نرم بدن از جمله ماهیچه‌ها و تاندون‌ها ارائه می‌دهد. اسکن MRI ممکن است برای تعیین میزان آسیب در تاندون یا رد سایر آسیب‌ها درخواست شود. اگر پزشک فکر کند علائم شما ممکن است مربوط به مشکل گردن باشد، ممکن است اسکن MRI از گردن را تجویز کند تا ببیند آیا فتق دیسک یا تغییرات آرتروز در گردن شما وجود دارد یا خیر. هر دوی این شرایط می‌توانند باعث درد بازو شوند.
• الکترومیوگرافی (EMG): پزشک ممکن است برای رد کردن فشردگی عصبی، EMG را تجویز کند. بسیاری از اعصاب در اطراف آرنج حرکت می‌کنند و علائم فشردگی عصب مشابه علائم آرنج تنیس بازان است.

 

درمان

 

درمان غیر جراحی

تقریباً 80 تا 95 درصد بیماران با درمان غیر جراحی بهبود یافته‌اند.

• استراحت: اولین قدم برای بهبودی این است که به بازوی خود استراحت کافی بدهید. این بدان معنی است که شما مجبور خواهید بود که ورزش، فعالیت‌های سنگین کاری و سایر فعالیت‌هایی که باعث علائم دردناک می‌شوند را برای چند هفته متوقف یا کاهش دهید.
• دارو: استامینوفن یا داروهای ضدالتهابی غیراستروئیدی (NSAIDs)، مانند ایبوپروفن یا ناپروکسن، ممکن است برای کمک به کاهش درد و تورم مصرف شود.
• فیزیوتراپی: تمرینات خاص برای تقویت عضلات ساعد مفید است. درمانگر شما همچنین ممکن است اسکن فراصوت، ماساژ یخ، یا تکنیک های تحریک عضلانی را برای بهبود ترمیم عضلات انجام دهد.
• بازو بند: استفاده از یک بازو بند در مرکز پشت ساعد نیز ممکن است به تسکین علائم آرنج تنیس بازان کمک کند و می‌تواند علائم را با استراحت دادن به عضلات و تاندون ها کاهش دهد.
• تزریق استروئید: استروئیدها، مانند کورتیزون، داروهای ضد التهابی بسیار موثری هستند. پزشک شما ممکن است تصمیم بگیرد که ناحیه دردناک اطراف اپی‌کندیل جانبی شما را با یک استروئید برای تسکین علائم تزریق کند.
• پلاسمای غنی از پلاکت: پلاسمای غنی از پلاکت (PRP) یک درمان بیولوژیکی است که برای بهبود محیط زیستی بافت‌ها طراحی شده است و شامل گرفتن نمونه کوچکی از خون از بازو و سانتریفیوژ کردن آن (چرخش آن) برای به دست آوردن پلاکت از محلول است. پلاکت‌ها به‌دلیل غلظت بالای فاکتورهای رشد شناخته شده‌اند که می‌توانند به ناحیه آسیب دیده تزریق شوند. در حالی که برخی از مطالعات در مورد اثربخشی PRP بی نتیجه بوده‌اند، برخی دیگر نتایج امیدوارکننده‌ای را نشان داده‌اند.
• درمان با امواج شوک برون بدنی: امواج شوک درمانی امواج صوتی را به آرنج می‌فرستد. این امواج صوتی باعث ایجاد میکروتروما می‌شود که فرآیندهای درمانی طبیعی بدن را ارتقا می‌دهد. درمان با امواج شوک توسط بسیاری از پزشکان، درمانی تجربی در نظر گرفته می‌شود، اما برخی منابع نشان می‌دهند که می‌تواند موثر باشد.
• بررسی تجهیزات: اگر در ورزش راکت شرکت می کنید، ممکن است پزشک شما را تشویق کند که تجهیزات خود را از نظر تناسب مناسب بررسی کنید. راکت‌های سفت‌تر و راکت‌های شل‌تر اغلب می‌توانند فشار روی ساعد را کاهش دهند، به این معنی که عضلات ساعد مجبور نیستند به سختی کار کنند. اگر از یک راکت بزرگ استفاده می‌کنید، استفاده از یک سر کوچکتر ممکن است از رخ دادن دوباره علائم جلوگیری کند.

 

درمان جراحی

اگر علائم شما پس از 6 تا 12 ماه از درمان های غیرجراحی پاسخ نداد، پزشک ممکن است جراحی را توصیه کند.

اکثر روش‌های جراحی برای آرنج تنیس بازان شامل برداشتن عضله بیمار و اتصال مجدد ماهیچه سالم به استخوان است.

روش جراحی مناسب برای شما به عوامل مختلفی بستگی دارد. این موارد شامل دامنه آسیب، سلامت عمومی و نیازهای شخصی شما می شود. با پزشک خود در مورد گزینه ها صحبت کنید و در مورد نتایجی که پزشکتان داشته است و خطرات مربوط به هر روش صحبت نیز کنید.

عملِ باز: رایج ترین روش برای ترمیم آرنج تنیس بازان جراحی باز است. این شامل ایجاد یک برش روی آرنج است. جراحی باز معمولا به صورت سرپایی انجام می‌شود و به ندرت نیاز به یک شب اقامت در بیمارستان دارد.

جراحی آرتروسکوپی: آرنج تنیس بازان را می توان با استفاده از ابزار مینیاتوری و برش های کوچک ترمیم کرد. همانند جراحی باز، این یک روش یک روزه یا سرپایی است.

خطرات جراحی: همانند هر جراحی دیگری، جراحی آرنج تنیس بازان نیز خطراتی دارد. رایج ترین مواردی که باید در نظر گرفت عبارتند از:

• عفونت
• آسیب عصبی و عروق خونی
• توانبخشی طولانی مدت (احتمالی)
• از دست دادن قدرت بدنی
• از دست دادن انعطاف پذیری
• نیاز به جراحی بیشتر

 

توانبخشی: پس از جراحی، بازوی شما ممکن است به طور موقت با یک آتل بی حرکت شود. حدود یک هفته بعد بخیه ها و آتل برداشته می شود.

پس از برداشتن آتل، تمرینات برای کشش آرنج و بازیابی انعطاف پذیری شروع می شود. تمرینات تقویتی سبک و تدریجی حدود 2 ماه پس از جراحی شروع می شود.

پزشک به شما خواهد گفت که چه زمانی می توانید به فعالیت ورزشی بازگردید که معمولاً 4 تا 6 ماه پس از جراحی است. جراحی آرنج تنیس بازان در 80 تا 90 درصد بیماران موفقیت آمیز تلقی می شود. با این حال، از دست دادن قدرت بدنی غیر معمول نیست.